Moeder worden

Twee maanden geleden werd hij twaalf jaar, mijn oudste zoon. Ik beleefde die dag, 29 juli, in mijn herinnering. Ik wist nog precies hoe laat, twaalf jaar geleden, mijn vliezen braken. Dat het een snikhete zomer was. Dat ik de twee weken ervoor de enige keer in mijn leven de Tour de France heb gevolgd, want ik durfde de deur niet meer uit. Mijn baby was twee weken over tijd.

Ik weet nog wat mijn man allemaal zei tegen de verloskundige, hoe gecontroleerd we de weeën opvingen. Dat ik de lucht van koffie helemaal niet kon verdragen tijdens de bevalling. En nadat ik commentaar had geleverd op die koffielucht, mijn man een kauwgum nam en ik ook die lucht niet kon verdragen. Ik weet nog hoe laat de persweeën begonnen en hoe laat ik uiteindelijk op de OK belandde.

Mijn baby was zo groot, hij kon er niet uit, dus mijn bevalling eindigde in een keizersnede. Ik gruwel nog bij de herinnering dat hij niet direct huilde toen hij uit mijn buik werd gehaald. Gelukkig even later toch wel. Ik herinner mij nog precies het intense geluksgevoel toen ik hem even later mocht bewonderen in de couveuse. En de eerste borstvoeding natuurlijk. Ik herinner me alles nog, tot in detail. Terwijl ik helemaal niet iemand ben die altijd met het verleden bezig is. Toch heeft dit zo’n onuitwisbare indruk op mij gemaakt: moeder worden. Ik vond het zo prachtig mooi en was intens gelukkig.

Stijn, mijn eerst geborene, 29 juli 2001, het was de mooiste dag van mijn leven. En nu is hij twaalf jaar. Mijn grote baby van 4900 gram werd een grote peuter, een grote kleuter, een flinke basisschoolleerling en is nu een stoere rugbyer. Met het behalen van zijn topsportstatus voor rugby, werd hij toegelaten tot de LOOTschool in Den Haag waar hij begin september startte in de brugklas, gecombineerd met de Rugby Academy. Vier ochtenden in de week rugbyen, met bus, tram en Randstadrail van Rotterdam naar Den Haag reizen. Met een zware boekentas en een grote sporttas. En natuurlijk zijn mobiele telefoon en OV-chipkaart op zak.

Ik had een draaiende maag. Twee weken lang. Ik was de hele dag gefocust op mijn telefoon, want ik verwachtte ieder moment een Whats app’je van hem, dat de trein niet reed, of dat hij een tussenuur had, of dat hij op de verkeerde tram was gestapt. Maar het ging goed. Het gaat al vier weken hartstikke goed. En langzaamaan kan ik hem een beetje loslaten. Mijn grote, stoere zoon. Zijn moeder is weer een wijze levensles rijker. Bij zijn broertje zal het hopelijk een stuk makkelijker gaan.

Vorige week werd mijn vriend 36 en toen vertelde mijn schoonmoeder dat zij, al 36 jaar lang, ook de hele dag bezig is met die dag dat zij moeder werd. Ik schrok er ook een beetje van; oh jee, houd ik dit mijn hele leven? Ook als hij groot en volwassen is? Ach, wat maakt het ook uit. Dat gevoel mag er zijn. En één keer per jaar heel intens.

The post Moeder worden appeared first on Joy Time Factor.